Tam się siódme niebo zaczyna
Ten obszerny wybór utworów, to nie tylko liryki, próba ocalenia własnej tożsamości, ale podsumowanie otaczającego nas świata. Ja liryczne wielu wierszy wypowiada się bardzo ostro o ludzkiej podłości, znieczulicy czy chamstwie. Równocześnie...
Teraz niebiesko już jest
Zaklinanie rzeczywistości. Tej, na wyciągnięcie serca i duszy, w której miłość odbija się, jak w lustrze, na różne sposoby. Raz to będzie wspomnienie, innym razem pamięć, która zabija nadzieję. Wszystko w kontekście doświadczeń, pragnień...
To co zostało po krzyku
Czysta magia literacka i moc w piórze nie od parady! Przy czym widać, że poeta ma nie tylko bogatą duszę, żywe serce i barwną wyobraźnię, ale też solidny warsztat, przy pomocy którego potrafi wykuć ciekawe, nietuzinkowe metafory. Do tego potrafi...
Trans@gresje
Czytając wiersze debiutantki, Moniki Buli doznaje się nieodpartego wrażenia, że wkraczamy do innego świata? Równoległej rzeczywistości? Alternatywnego życia? Takiego świata, w którym – jak napisał Miguel de Unamuno „Nieustające napięcie...
Trzeba tulić życie do siebie
Tytuł tego wyboru nie jest przypadkowy. To „przytulanie życia” to nic innego jak radość obcowania z tym, co nam zostało dane, ale równocześnie nieustanna troska o sens i godność człowieka. Ta twórczość rozgrywa się co najmniej na kilku...
Tylko pięć minut
Opowieść nie tylko o tragicznej miłości, ale o chamstwie, gwałcie i alkoholizmie. O postawie tej, która została skrzywdzona i poniżona. O prawdziwie ludzkim sercu, które udzieliło swej piękności innym, niezależnie od własnego bólu i cierpienia...
Ty wszystko i nic
Rzecz o niespełnionej miłości, duchowej i fizycznej. Momentami próby stylizacji na staropolski język, po to, żeby podkreślić odświętność wyrażanych uczuć. Dramatyczna wymowa niektórych liryków, potrafi nie tylko wzruszyć, ale zmusza do...
Uciekające pejzaże
Niebanalna, refleksyjna liryka, której atutem wydaje się być wyjątkowa wrażliwość. To dzięki niej poetka goni nie tylko uciekający czas ale swoje pejzaże, nie tylko te związane z przyrodą, porami roku, również z własnym sercem.
Unieść rękę
I wtenczas wiatr chmury przyzwał, Kojące tchnienie chłodu przywiał, Deszcz wypełnił szczeliny, Inicjując narodziny.
Usta czasu
To mądre, uczuciowe, refleksyjne wiersze, czasem bardzo dramatyczne. Skromne w swym zapisie, w którym metafora jest oszczędna, nawet wtedy gdy popis erudycyjny, wiedza, nie mogą zrezygnować z pewnych ozdobników. Poetka używa często prozaizmów,...